KLIK HIER VOOR INFORMATIE
OVER DE SITE

COLUMNS

Over belevenissen en inzichten

CLICK HERE FOR
THE PARENT SITE
and SITE SEARCH


Wegglijden

Mijn allereerste ervaring was op zich al zó curieus dat deze mij best een tijdje bezig hield, overigens zonder te begrijpen waardoor deze werd veroorzaakt. Ik zat op een eenvoudig, metalen bankje bij een bushalte in mijn woonplaats. En ik was niet in staat om daar goed te kunnen blijven zitten zonder al zittend weg te gaan glippen. Hoe goed ik ook mijn best deed, ik kon niet rustig blijven zitten. Al met al was mijn gedachte over die ervaring toen dat dit aan het materiaal lag waarvan dat bankje is gemaakt. 'Het soort metaal waarvan dat bankje is gemaakt, is blijkbaar bijzonder glad', dacht ik. 'Maar ja, waarom leken de mensen die zowel links en rechts van mij op dat bankje zaten er dan geen last van te hebben?' Goed, op een dergelijke vraagstelling krijgt men dan op zo'n moment geen antwoord. En het probleem was ook niet dermate groot dat ik daar lang bij stil zou hoeven te staan. Maar het was op dat moment wel gênant. Aan de linkerkant van mij zat een schooljongen. Dat was geen al te groot probleem. Maar aan de rechterkant van mij zat een jonge dame. Een 'kind' wat er niet alleen bijzonder leuk uitzag, maar wat er ook nog eens wat al te frivool bij zat. En ik gleed daar op dat bankje niet alleen van achteren naar voren, maar ook nog eens verschillende keren van links naar rechts. Het meisje keek mij al eens wat verwijtend aan. Opstaan was voor mij geen optie, omdat ik zeer slecht ter been ben en nog best een lange tijd moest wachten. Ik overwoog nog om mijn probleem aan het meisje te gaan uitleggen, maar ik bedacht mij dat zij dat allicht niet goed zou begrijpen. En mij dan vervolgens 'en plein public' voor schut zou gaan zetten, zoals dit soort meisjes dat zo gemakkelijk en zonder ook maar enige vorm van scrupule kunnen doen. Ik probeerde toch maar om zo goed en kwaad als dat ging daar bewegingsloos op dat bankje te kunnen blijven zitten. En ja, dat slaagde maar zeer gedeeltelijk!

Enkele dagen later echter, zat ik in een restaurant in een heel andere stad in onze woonregio, om even snel een lichte maaltijd te gaan gebruiken. En ik zat er nog maar net, of ook dáár deed er zich eenzelfde soort verschijnsel voor. Een verschijnsel dat overeenkwam met de ervaring die ik op het bankje bij de bushalte had beleefd. Ook dáár, op de daar aanwezige eenvoudige houten stoel kon ik niet goed blijven zitten. Steeds opnieuw gleed ik weg van de positie op de stoel waarop ik het meest comfortabel zat. Ik maakte enkele andere mensen, die daar bij mij aan het tafeltje zaten, nu wel opmerkzaam op mijn probleem. Maar zoals zich dat in die situaties vaker vóórdoet, veroorzaakte dat slechts de nodige hilariteit. Een oplossing daarvoor was echter gauw gevonden, want bij een ander tafeltje stond een heel ander soort stoelen. En van de serveerster mocht ik wel even één van die stoelen gebruiken. Het probleem was voorbij! En ik dacht er verder niet meer over na. Want de conversatie aan tafel was ondertussen dermate goed, dat mijn aandacht daar volledig door in beslag werd genomen.

Terug in mijn eigen woonplaats ging ik een aantal dagen later op de fiets de stad in om enkele boodschappen te gaan halen. Maar dat werd wel direkt een vervelende ervaring, want ook nu kon ik niet goed blijven zitten zonder weg te gaan glijden. 'Als ik thuis kom moet ik maar eens even naar de stand van het zadel van mijn fiets kijken', dacht ik bij mijzelf. 'Het zadel zal wel niet goed zijn afgesteld'. Maar goed, eenmaal thuis gekomen ontschoot mij dat voornemen. Tot ik later weer opnieuw een keer op de fiets zat en er zich diezelfde vreemde ervaring voordeed. Voor ik toen echter goed en wel weer thuis was, was ik reeds enkele keren van mijn fiets gestapt om te onderzoeken wat er toch aan de afstelling van mijn zadel zou mankeren. Mijn conclusie was steeds dezelfde, namelijk dat mijn zadel eigenlijk wel goed leek te zijn afgesteld. Dus daar bleef het toen weer bij. Toen het probleem echter bij een volgend fietsritje direkt weer opspeelde, besloot ik meteen maar eens advies in te gaan winnen bij een fietsmaker. 'Je bent toe aan een nieuw zadel', zei deze toen meteen. En omdat het betreffende zadel ook wat te hard aanvoelde, besloot ik meteen maar een nieuw zadel op mijn fiets te laten zetten. Dat hielp beslist! Maar vreemd genoeg bleek het probleem met het glijden op het zadel nog niet helemaal over te zijn. 'Het zal nu wel inbeelding zijn', dacht ik. 'Het glijdende gevoel heeft zich blijkbaar vastgepind in mijn brein, waardoor ik er niet meer op neutrale wijze over kan nadenken'. Toch vond ik het allemaal maar erg vreemd.

Tenminste totdat ik op de gedachte kwam dat het ook wel eens aan mijn broek zou kunnen liggen. Want ik had tijdens die verschillende ervaringen wel steeds dezelfde broek aan gehad. Namelijk een thermobroek van katoen (waaraan 2% elastan is toegevoegd) van het merk 'Canda'. En inderdaad, toen ik vervolgens een andere broek aantrok, was het probleem verdwenen. 'Wat apart!', dacht ik. Maar waardóór de stof van die broek zo weinig weerstand biedt tegen wegglijden, is mij niet duidelijk geworden. 'Joost mag het weten'. Dat fictieve personage zal daarop geen antwoord weten te geven. Maar misschien weet u het wel. Wie weet? Laat het mij dan weten (zie voor mailcontact in het rechterframe van de homepage van deze website). Ik ben zeer benieuwd!

Een overeenkomend probleem waarbij mijn verblijf op de daar aanwezige ondergrond erg onzeker werd, deed zich voor toen ik op zeker moment bij goede kennissen in de toilet-ruimte stond om te gaan wateren. Dat trachtte ik gewoon op staande wijze te doen. Niet alleen omdat dat het meest hygiënisch is en omdat dat voor een man nu eenmaal gemakkelijker is. Maar ook omdat men dan als man beter 'leegloopt' (excusez-moi le mot). Toch was de keuze om dat staand te doen niet zo verstandig. Dat realiseerde ik mij later onmiskenbaar goed. Namelijk vanwege het feit dat ik er achter kwam, voorzover ik dat nog niet echt wist, dat de gastvrouw buitengewoon goed haar huis schoonhield. Ze was wat men in Brabant 'unné echte poetser' noemt. In haar huis was alles altijd erg proper. De vloer van de toiletruimte waarin ik stond, bleek zo goed schoongepoetst en glad te zijn dat deze mij niet voldoende houvast voor mijn voeten bood, om daar vlak voor het toilet rechtop te kunnen blijven staan. Tijdens de poging om mijn plasstraal te doen opwekken, glipte ik daar keer op keer met mijn voeten weg. Ik was niet in staat daar stevig genoeg te kunnen blijven staan om even een ogenblikje op mijn gemak te kunnen gaan wateren. Maar hoe groot het probleem ook is, bijna altijd vindt men wel weer een oplossing. Ik liet op zeker moment mijn linkervoet en mijn rechtervoet, ieder voor zich, maar gewoon tegen de beide respectievelijke wanden aanglijden. En met mijn benen scheef onder mijn lichaam kon ik toen (toch nog uitstekend) doen waarvoor ik daar in die toiletruimte was aangekomen. Maar ook nu stond ik perplex over het feit dat de betreffende ondergrond mij zo geheel onverwacht onvoldoende houvast had geboden. Als men tijdens een vorstperiode in de winter buiten rondloopt, komt het natuurlijk ook wel voor dat men uitglijdt door de gladheid van de grond waarop men loopt. Maar dat is dan natuurlijk niet écht vreemd!