Amoureuze avances

Het valt niet mee voor een (jonge) man om het voorelkaar te krijgen om een vrouw in zoverre te bekoren dat zij besluit om hem het voordeel van de twijfel te gunnen, door zijn toenaderingspogingen niet meteen af te gaan wijzen. Dat is tenminste in de optiek van mannen het grote probleem om te bereiken dat zij in contact komen met die vaak zo wonderlijk mooie vrouwspersonen.

In de stad waarin ik woonde, was het in het verleden de gewoonte dat de jonge schonen op zondagen in de namiddag door de hoofdstraat heen en weer flaneerden. Dit deden zij met het opzichtelijke doel om in de belangstelling te komen van de jonge mensen van de tegenovergestelde sexe. Dat was tenminste het doel van de overgrote meerderheid van die jongelui. En alle jongelingen hadden daaraan voorafgaand opzettelijk hun mooiste kleren aangetrokken. De meisjes liepen daarbij aan de zonnige noordkant van de straat. Want zij waren eigenlijk altijd het minst warm aangekleed. En de jongens liepen daarbij aan de koude zuidelijke kant van de straat, daar waar de minste zonneschijn in de straat aanwezig was. De jongelui waren natuurlijk best in staat om een stevig looptempo aan te houden, maar dat deden zij opzettelijk niet. Dit om ruimschoots de tijd te hebben om elkaar waar te nemen.

In feite was het de bedoeling van zowel de jongens als de meisjes om met elkaar in contact te komen. Maar meestal waren de jongens te schuchter om werkelijk de nodige avances aan te gaan. En van de andere kant waren de meisjes vaak te trots, of juist te bescheiden en te verlegen om hiertoe het eerst initiatief te nemen. Het schuchtere gedrag van de jongens kwam deels voort uit het gegeven dat de meisjes eigenlijk nooit alleen door de straat dartelden. Om een meisje aan te spreken moest zo'n jongen dan niet alleen het betreffende meisje voor zich zien te winnen, maar moest hij ook bij haar vriendinnen in de smaak zien te vallen. Anders kon zo'n jongen het wel shaken. Van de andere kant moesten meisjes ook vooral niet te veel opvallen door het nemen van initiatieven. Meisjes werd, wat betreft het aangaan van contacten met jongens, door de ouders tot grote voorzichtigheid gemaand. Meisjes liepen hierbij immers zeer zeker de nodige risico's. En voor een meisje was het bovendien vrij onbetaamd om ál teveel welwillendheid te tonen ten opzichte van de jongens. Het hele ritueel leidde dan ook voor dat moment meestal tot niets. Maar goed men had daarmee toch de gelegenheid gehad om zichzelf aan de jongelui van de 'the opposite sex' te tonen. En misschien bleef er dan een hersenschim van je bewaard in het brein van je potentiële partner, hoopte je dan maar.

Toch was dit hele gebeuren voor zowel de jongens als voor de meisjes niet echt bevredigend, want men wist eigenlijk nooit goed waartoe dit alles zou kunnen leiden. Daarom was het voor beide sexen maar al te mooi dat er op zeker moment een echt uitgaansleven voor hen op gang kwam. Hun mogelijkheden op de 'liefdesmarkt" maakten daarmee een enorme switch. Want ineens kwam er toen een einde aan de houterige manier van doen op de straat op de zondagnamiddagen. Het begon met de opkomst van een hele rits van muziekensembles, die doorgaans als 'music bands' bekend kwamen te staan, of kortweg als 'bands'. De eerste opzienbarende 'band' was die van een groep muzikanten uit Liverpool in Engeland. De bandleden van deze band baarden direct veel opzien door hun extravagante haardracht. Ze trokken daarmee, en ook met hun goede muziek de belangstelling van heel veel jongelui. Het was zondermeer 'a life changing event'. Want door het optreden van deze band kwamen er al gauw veel meer bands. En daar omheen kwam een hele nieuwe danscultuur tot stand. De jongelui gingen nu massaal naar de dansavonden waar die bands optraden.

En daarmee hadden zij een geweldige nieuwe mogelijkheid gekregen om met elkaar in contact te komen. De jongens hoefden nu slechts de meisjes te vragen om met hen te gaan dansen. Niets meer en niets minder dan dat. En daar kwam bij dat zij niet echt de danskunst machtig hoefden te zijn. De stijl van dansen die op die avonden werd beoefend, werd door veel mensen betiteld met de aanduiding 'schuifelen'. En ja, schuifelen kan iedereen. Niet waar? De jonge mensen kwamen nu heel gemakkelijk met elkaar in contact. Dat was een opzienbarend voordeel van deze verandering in de mogelijkheid van de jonge mensen tot het opdoen van nieuwe contacten.

En in het verloop van de dansavonden ging dan ook menig 'nieuw stelletje' naar buiten om ergens op een stil plekje te gaan staan zoenen. Dat ging allemaal zo gemakkelijk, dat dit mij weleens verbaasde. Als men als jongen eenmaal de aandacht en het vertrouwen van een meisje had gewonnen, vroeg men haar op zeker moment om met hem naar buiten te gaan. En als zij daarmee instemde, legde men een arm om de schouders van het betreffende meisje en ging men met haar buiten. As simple as that!

De reden waarom de meisjes hier zo gemakkelijk mee instemden, heeft mij wel eens verwonderd. Want zo stroef het aangaan van een relatie eerst verliep, zo gemakkelijk ging het in die gevallen. Waardoor dat kwam, begreep ik toen niet helemaal goed. Maar tegenwoordig denk ik dat het deels te maken had met het feit dat degene die een arm om de schouders krijgt, een gevoel van medeleven krijgt. In ieder geval is de symboliek hiervan erg groot. Voor het meisje, welke dat op zeker moment meemaakt, moet dat een intense ervaring zijn. Veel intenser dan de oppervlakkige aandacht die zij op straat, bij het flaneren te wachten zal staan. En voor de jongen was het feit dat hij bij een meisje, dat hij zo bewondert, een arm om de schouder mag leggen, een zeer gelukzalige ervaring. Een ervaring waarover hij daarna nog lang zal kunnen gaan dagdromen.

In Frankrijk hebben de meisjes de gewoonte om de jongens, die zij kennen, bij het ontmoeten te gaan omhelzen. Dat heb ik in de tijd dat ik in mijn jonge jaren in Frankrijk verbleef als een ontstellend mooi iets ervaren. De Franstalige term voor die gebeurtenis is 'embrasser' en als mensen elkaar bij die gebeurtenis gaan omhelzen, noemen zij dat 's embrasser. Voor de jongeman die dit overkomt gaat dit gepaard met een magische gemoedsaandoening. Het feit dat zo plotseling één van de jonge deernen je op straat om de hals vliegt om je te gaan kussen, is een ervaring om nooit weer te vergeten. Het was in ieder geval heel iets anders dan de stijve ervaring van een jongen die hier in Nederland door de meisjes quasi onverschillig op straat werd voorbij gelopen.

In Nederland werd in onze jonge jaren de poging tot het opdoen van een meisje c.q. een jongen, voor het aangaan van een relatie, 'versieren' genoemd. Later noemden de jongens dit heel platvloers 'scoren'. Maar voor men een meisje kon versieren, dan wel scoren, moest men haar natuurlijk wel eerst op de één of andere wijze voor zich zien te winnen. En als het 'versieren van het meisje' slaagde en men dan vervolgens enkele keren achter elkaar met hetzelfde meisje omging, zei men verkering met dat meisje te hebben. Daarbij gebeurde het ook wel dat dat meisje 'er heel anders in stond' dan de jongen. Niet iedere jongen die verkering met een meisje dacht te hebben, realiseerde zich dat dat meisje daar anders over zou kunnen denken. En andersom gold dat al evenzeer. Het was wat dat betreft wel van het grootste belang dat men hierover gelijkgestemd was. Want anders zou men van ontrouw kunnen worden beschuldigd, zonder dat men in de gaten had dat men een relatie met dat betrefende meisje had. Dus hoe delicaat deze zaak ook was, toch moest men op zeker moment wel bespreken in hoeverre men met zijn tweeën een relatie dacht te hebben.