Tekstcorrectie

Na het schrijven van een tekst zal men vaak de behoefte voelen om de eventueel gemaakte fouten te gaan corrigeren. Dat is tegenwoordig geen groot probleem meer, nu men op de computer allerhande programma's kan installeren om die functie automatisch in te laten schakelen. In 'Word' kan men daartoe bijvoorbeeld de optie 'Spelling en Grammatica' gaan instellen. Maar als men er voor kiest om dat alles maar gewoon handmatig te gaan doen, loopt men doorgaans tegen het vreemde feit aan dat men gewoon over de fouten heen leest. Dat komt heel sterk naar voren bij de verschillende woorden die in een tekst blijken te ontbreken.

Het vermogen van mensen om teksten goed te kunnen lezen, ondanks het ontbreken van verschillende woorden, is in feite een wonderlijk goed vermogen van mensen. Ondanks het ontbreken van die woorden, zal men meestal toch vrij gemakkelijk een dergelijke tekst kunnen lezen en begrijpen. Maar het rectificeren van een tekst is door dat vermogen van mensen wel des te moeilijker. En menige tekstschrijver zal zichzelf er aan ergeren dat hij over de ontbrekende woorden heen leest, dit omdat hij liever een volmaakt geredigeerde tekst wil laten lezen. Ook het uit een tekst weghalen van de simpele spellingsfouten is om diezelfde reden vaak een regelrechte crime. Want ook daar blijkt men heel gemakkelijk over heen te kunnen lezen. Ook als men de spellingsregels wel degelijk goed beheerst.

Menige schrijver of journalist zal om die reden moeite hebben met het produceren van een foutloze tekst. Dit terwijl het wel diens eer zal zijn om een vrijwel foutloze tekst te creëren. De reden hiervoor zou weleens gelegen kunnen zijn in het feit dat de op te schrijven tekst te snel in het hoofd van de persoon, die aan het schrijven is, opkomt. Sneller dan het tempo waarin hij het kan opschrijven, c.q. het op de monitor van een computer zal kunnen weten te laten weergeven.

Wanneer diezelfde persoon na het schrijven van de tekst de betreffende tekst naleest, is er ook een gerede kans aanwezig dat die persoon opnieuw en geheel onbewust over die ontbrekende woorden heen leest. Hij zal bij het lezen die woorden dan voor zichzelf gaan invullen. Dit gegeven is enerzijds handig, omdat men hiermee de tekst kan begrijpen zonder deze goed en foutloos voorgeschoteld te krijgen. Maar anderzijds is dit gegeven nogal vervelend als men naar een zoveel mogelijk foutloze tekst streeft. Bij het meerdere keren nalezen van dezelfde tekst zal men er lange tijd bij herhaling weer fouten uit kunnen blijken te halen. Menigmaal blijkt dat er in een tekst, die men meerdere keren opnieuw heeft overgelezen, toch steeds weer de nodige fouten blijken te zitten. Bij de dagbladen laat men de teksten door redacteuren op mogelijke fouten controleren. Dat werkt betrekkelijk goed! Mensen blijken nu eenmaal gemakkelijker andermans fouten uit een tekst te kunnen halen dan de zelfgemaakte fouten. Dat is een algemeen verschijnsel. En het is niet iets waarvoor men zich behoeft te generen.