Prakkesaties na een stroomstoring

In hartje winter deed zich tijdens de verjaardag van één van onze kleindochters, plotseling een stroomstoring voor, in de vroege ochtend. Wij zaten net allemaal aan de ontbijttafel. En dan is het niet zo handig dat alles plotseling aardedonker om je heen wordt. Enfijn, onze zoon zette al gauw even wat waxinelichtjes op tafel. En voor de stroomvoorziening van de koelkast wist hij even gauw een kleine generator uit het schuurtje tevoorschijn te toveren. Het grootste probleem was opgelost. Maar wij bleven nog wel wat in het halfdonker zitten. Onze jongste kleinkind, een meisje van 5 jaar oud, had de commotie eens aangekeken, tot zij ineens naar de garage ging. En zij even later met haar kinderfietsje aan kwam zetten. Waarna zij luid en duidelijk aan ons liet weten 'dat zij nóg een lampje had gevonden'...... Zij had de voorlamp van de fiets reeds in de garage aangedaan.

Dit voorval deed mij er weer eens aan herinneren dat ook kinderen, hoe jong ze ook nog zijn, een behoorlijk mate van prudentie aan de dag kunnen leggen. Het lijkt er in zulke situaties op dat kleine kinderen, al evengoed in staat zijn tot het vinden van vernuftige oplossingen voor de dagelijkse problemen, als volwassenen. En het gekke is, wanneer men aan de tijd terugdenkt dat men zelf nog even jong was, het niet goed is te begrijpen dat men dan misschien zelf ook wel eens die helderheid van geest gehad zou kunnen hebben. De eigen kindertijd komt (vóór alles) over als een grote duistere periode, een tijd waarvan men zich bijzonder weinig weet te herinneren. Als ouder doet men zijn stinkende best om het leven voor de kinderen zo aangenaam mogelijk te maken. Maar het vervelende is: van die kindertijd zullen kinderen zich later vrijwel niets meer blijken te herinneren. 'Dus waarom doet men dan zo zijn best voor de eigen kinderen, en/of voor de kinderen van anderen die aan je zorg zijn toevertrouwd?'

Is dat omdat de kinderen dat alles in hun onderbewuste met zich meedragen?...Het antwoord op die vraag zou wel eens een duidelijk en overtuigend 'ja' kunnen zijn. Volwassenen die in hun jeugd geen goede en evenwichtige opvoeders hebben meegemaakt, kunnen daar immers heel lang last van blijken te houden. Jarenlang moeten zij daar soms voor in therapie. Er is dus wel degelijk bij volwassenen een vorm van herinnering aan de kindertijd aanwezig. Hoewel die herinnering dan grotendeels slechts in het onbewuste vastligt. Maar als er later een zekere vorm van herinnering aan de negatieve aspecten van de kindertijd aanwezig blijkt te zijn, dan is er grote kans aanwezig, dat er al nét zo goed een vorm van herinnering overblijft aan de positieve aspecten van de kindertijd. Als men in de jeugd nare zaken meemaakt, worden die met nadruk in de hersenen ingeplant. Dat is tenminste de gedachte die mensen daar over het algemeen over hebben. De nare zaken die men in de jeugd meemaakt, laten ongetwijfeld een diep spoor van onwuste en soms zelfs bewuste herinneringen achter. Maar als dat zo is, dan zou het buitengewoon strijdig met de logica zijn, als de aangename zaken die men in de jeugd heeft meegemaakt, veel minder goed in de hersenen zouden blijken te zijn opgeslagen. Hoe groter de emotionele ervaring in vroeger tijd is geweest, hoe steviger die ervaring in het geheugen is opgeslagen. Dat is een feit dat wetenschappelijk al lang is aangetoond. Maar als de negatieve ervaringen uit de jeugd dergelijke diepe sporen in het geheugen van jonge mensen kunnen achterlaten, waarom zou dat dan voor de positieve ervaringen niet even goed gelden? Hoogstwaarschijnlijk geldt dat al even goed voor de positieve ervaringen uit de jeugd. Hoe diffuus de herinnering aan die ervaringen dan ook moge zijn. Mensen die een fijne jeugd hebben meegemaakt staan psychisch stevig in hun schoenen, dat is algemeen bekend. Voor ouders; verzorgers en leerkrachten is het dan ook van belang om de kinderen dusdanig op te voeden dat zij veel zelfvertrouwen opbouwen. Dat is het grote geheim van een goede wijze van opvoeden van de jonge mensjes.