Doodgaan

Het feit dat u ooit eens dood zult gaan, is een enge waarheid waar u niet te lang bij stil zult moeten gaan staan. Toch is sterven onder bepaalde nare omstandigheden soms ook een uitkomst. Voor sommige mensen dus. En onder bepaalde omstandigheden. Doodgaan duurt ook bijzonder kort, vooral als u het vergelijkt met de lange tijd waarin u dood zult zijn. Het feit dat u op zeker moment dood bent, is dan ook in feite veel erger dan het feit dat u op zeker moment doodgaat. Het stervensproces op zich is een unieke belevenis waaraan u mogelijk zelfs plezier zult gaan beleven. Tenminste wanneer u dit bij uw volle bewustzijn mee zult mogen maken. Zolang u op sterven ligt, bent u niet dood. Dus wat dat betreft zou u ook van die tijd moeten zien te genieten. Het is in ieder geval een pure belevenis.

Hoe het eigen stervensproces zal gaan verlopen, zou u uiteraard pas met zekerheid kunnen weten wanneer het goed en wel voorbij is. Maar die informatie is dan voor u vanzelfsprekend van generlei waarde. Over het eigen stervensproces blijft u in onzekerheid bestaan. Maar één ding is wel zeker. Het eigen lichaam laat u ook op dat cruciale moment beslist niet in de steek. Mocht u op dat ultieme moment met grote pijn worden geconfronteerd, dan zal uw eigen lichaam door de afgifte van bepaalde chemische signaalstoffen allicht voor pijnverlichting zorgdragen. De pijn die u op het moment van sterven mogelijk verwacht, zou daarom wel eens heel erg mee kunnen gaan vallen. Door de afgifte van de in die situatie zo relevante hormonen zal er ook een gevoel van gelukzaligheid over u komen. Hoe onwaarschijnlijk dat u mogelijk ook mocht lijken. Ook het feit dat u in die omstandigheid een groot deel van de tijd in een andere bewustzijnstoestand zult gaan doorbrengen, vereenvoudigt het probleem wat u normaal gesproken met een dergelijk ingrijpende ervaring zou kunnen hebben. De andere bewustzijnstoestand waarin mensen die op sterven liggen terecht komen, heeft veel weg van de bewustzijnstoestand waarin mensen hun dromen meemaken. Namelijk een situatie waarbij het menselijk brein gedachten, herinneringen en fantasie onafscheidelijk van elkaar naar voren brengt. Een situatie waarbij hen de werkelijkheid van alle dag niet meer helder voor de geest zal staan.

Op het randje van de dood zal uw scherpzinnigheid zodanig gaan toenemen, dat u zelfs helderziende waarnemingen kunt verwachten. Dat is een regelrecht gevolg van de sterk toegenomen hoeveelheid van de signaalstof noradrenaline in de frontaalkwabben van uw hersenen. Als u op het randje van de dood heeft gestaan, maar u achteraf het geluk blijkt te hebben gehad dat u het toch nog heeft overleefd, zult u allicht uitspraken doen die slechts verklaard kunnen worden door het feit dat u op het moment van overlijden over helderziende vermogens moet hebben beschikt. Omdat op het moment van overlijden niet alleen de hoeveelheid van de signaalstof noradrenaline in de frontaalkwabben verhoogd zal zijn, maar ook de hoeveelheid van de signaalstof dopamine flink zal zijn toegenomen, zal er op dat moment ook een fijn gevoel van saamhorigheid en van lotsverbondenheid over u zijn gekomen. En eveneens een gevoel van gelukzaligheid en van euforie. De aard en het karakter van de visuele indrukken die u op dat moment zult hebben, zullen zelfs zo sterk gaan worden dat u deze in meer normale omstandigheden als hallucinaties zou gaan betitelen.

Als u 'op sterven na dood' bent geweest, heeft u de dood voorlopig overleefd. Uw brein heeft in dat geval het afsterven van uw lichaam nog niet geaccepteerd. En uw hart heeft daardoor nog geen seintje van uw brein ontvangen dat het op diende te houden met kloppen. Het gegeven dat u op het randje van de dood heeft gestaan, zal u vervolgens mogelijkerwijs in staat doen zijn om uw ervaringen uit die periode aan anderen te laten weten. De bijzondere belevenissen waar andere mensen in die situatie over hebben verteld, zijn reeds bekend geworden onder het begrip 'Bijna Dood Ervaringen'. Deze BDE's, zoals ze kortweg worden genoemd, zijn gewoonlijk helderder en emotioneler dan gewone herinneringen. En de verhalen daarover bevatten enkele typerende elementen. Zoals het gevoel in een tunnel aanwezig te zijn geweest. Of de waarneming van een overdonderend helder licht. Dit lijken allebei zeer mysterieuze ervaringen te zijn. Toch zijn ze veel minder mysterieus dan ze zich op dat moment aan u voordeden. Dit omdat ten eerste 'het gevoel in een tunnel aanwezig te zijn geweest, gerelateerd is aan zuurstofgebrek in het zichtcentrum van de hersenen. En ten tweede omdat de overdonderende lichtwaarneming gerelateerd is aan een piek in de toevoer van zuurstof in het zichtcentrum van de hersenen. De hallucinaties die u zult meemaken als u op sterven na dood bent, staan overigens ook in verband met een hoog gehalte van een bepaalde stof in het zichtcentrum van uw hersenen. Namelijk in verband met de neurotransmitter serotonine. Deze zelfde neurotransmitter kan er overigens, zoals bekend, ook toe leiden dat u een hartstilstand krijgt. Maar tot uw grote geruststelling; ze kan dat niet in haar eentje. Daarvoor is ook de neurotransmitter Gamma-aminoboterzuur (kortweg: GABA) nodig.

Voor zover u tijdens het stervensproces nog bij zinnen bent, zal het eigen lichaam ook door middel van de hiervoor genoemde hallucinaties zorg gaan dragen voor verlichting van het probleem wat u hiermee in psychische zin zou kunnen hebben. Tijdens deze anders in psychische zin zo moeilijk te aanvaarden belevenis, zult u naar alle waarschijnlijkheid grote verlichting vinden in het meemaken van die ongetwijfeld erg prettige hallucinaties. Al hoe bizar die hallucinaties op andere momenten ook zijn, in de betreffende omstandigheid zullen zij weleens een enorme steun voor u kunnen blijken te zijn.

Mocht u op vrij oude leeftijd komen te overlijden en heeft u het gevoel dat u het leven volledig heeft geleefd, dan zult u de dood onder ogen zien zonder de gedachte te hebben dat u ál te vroeg zult zijn heen gegaan. U zou dan met een gerust hart de dood onder ogen moeten kunnen zien. Maar toch,....! Mocht u het geluk hebben gehad dat u op dat ultieme moment nog steeds over een levenspartner beschikt, dan is uw sterven voor hem of haar natuurlijk een groot probleem. Uw levenspartner zal dan ongetwijfeld erg heimwee naar u krijgen. En voor zijn of haar gevoel zal dan wellicht niemand uw plaats kunnen innemen. Maar toch, spreek voorzover het tenminste nog kan, op dat moment wel met uw levenspartner af dat hij of zij zich na een tijdje in ieder geval wel weer open zal gaan stellen voor het ontmoeten van mensen buiten de familie- en kennissenkring om. Al was het alleen maar met het doel om wat vaker een goed gesprek met iemand te hebben. Een punt wat voor de overblijvende persoon van erg groot belang is, is het opnieuw vinden van een soort van levensritme. Dat wil zeggen een nieuwe vertrouwde gang van zaken in zijn of haar dagelijkse leven. Want juist dát is erg van belang bij het hervinden van invulling aan zijn of haar leven.

Er zijn na de dood van een levenspartner natuurlijk ook allerlei vervelende, of zelfs akelige, karweitjes te doen. Zoals het afscheid nemen van zijn of haar kleren, of het herinrichten van de kasten. Wanneer men zich echter van begin af aan voorneemt om iedere dag in ieder geval een deel van één vervelend karweitje uit te gaan voeren, dan zal men minder kans lopen in die misère te blijven hangen. Voor de overblijvende partner is het ook van het grootste belang om te zorgen voor gezelligheid in huis. De aanloop van vrienden en familieleden zal na het overlijden van de levenspartner ongetwijfeld achteruit gaan. Maar als men dan eventueel toch op zeker moment onverhoopt bezoek zou krijgen van familie, of van vrienden, dan heeft men er het grootste belang bij dat dat soort bezoeken later een vervolg krijgt. Door het voor die vrienden en familieleden gezellig te gaan maken, zal men kunnen gaan verwachten dat zij diegene minder vaak met zijn of haar sores alleen zullen laten zitten. Voor het overige is het van het grootste belang dat men er toe komt om steeds wél bepaalde prettige activiteiten uit te gaan voeren, of in ieder geval iets te gaan doen om uit de dagelijkse sleur vandaan te komen. Twijfelt men eraan of men iets wel of niet zal gaan doen, bedenk dan dat het over het algemeen altijd beter is om bij de keuze tussen wel of niet doen, te kiezen voor: "Wel doen!" Want achteraf zal dan bijna altijd blijken dat juist dat de verstandigste keuze is geweest. En dat juist die keuze diegene in bepaalde gevallen blijkt te hebben geholpen bij het vinden van een nieuw levensperspectief. Ook bij zoiets banaals als de keuze voor het wel of niet maken van een wandeling doet dit principe opgeld. Want door het maken van een dergelijke wandeling zal men zich niet alleen fitter gaan voelen, maar men krijgt er 'for the time being' ook opnieuw weer enig elan door in het leven. En dus ook opnieuw weer een gevoel van tevredenheid. Namelijk een gevoel van tevredenheid over de wijze waarop men op dat moment in het leven staat.