Een bijzonder bijdehandte gaste

Omdat wij voor een vriendenclub mogelijkheden tot overnachting aanbieden, krijgen wij vrij regelmatig verrassend leuke gasten over de vloer. Die gasten kennen ons niet, en ze weten dus van tevoren niet goed bij wie ze terecht zullen gaan komen. En van de andere kant weten ook wij van tevoren niet goed met welke mensen wij die betreffende keer te maken zullen gaan krijgen. Vaak zeggen die gasten van tevoren slechts één enkele nacht te willen gaan blijven. Maar soms zeggen die gasten al van tevoren liever langer dan die ene enkele nacht te willen gaan blijven. En als dat voor ons niet bezwaarlijk is, kan dat meestal wel. Altijd leuk! Nietwaar? Sommige van hen zijn in hun eentje onderweg, maar anderen van hen komen met meerdere personen. Sommigen van die gasten nemen op hun tocht zelfs kinderen mee. Hun eigen kinderen, ofwel hun kleinkinderen. Dat is leuk voor die kinderen. En het is leuk voor ons en/of voor de gasten zelf. De meesten van hen maken voor hun vervoer heel basaal gebruik van de fiets. 'Want', zeggen zij dan vaak 'dat geeft ons de meest intense indrukken van de omgeving waar wij doorheen komen'.

Mensen die zich weten te vermaken door op deze wijze verschillende dagtochtjes achterelkaar door een voor hen onbekend gebied te gaan fietsen, zijn over het algemeen mensen die dat doen omdat ze genieten van de contacten die ze erdoor opdoen. Mensen dus die voor het overige geen hoge eisen stellen aan de vorm van hun vermaak, maar die wel veel hebben te vertellen. Dit brengt voor ons bijzonder veel gezelligheid met zich mee!

Enkele jaren terug hadden zich een aantal gasten bij ons gemeld die onze avond wel heel genoeglijk maakten. Het waren twee stellen getrouwde mensen van middelbare leefitjd. En het bijzondere was dat de vrouw van het ene stel ons door haar uiterlijk en door haar wijze van doen, heel erg aan de cabaretière Brigitte Kaandorp deed denken. Ze heeft ons, door haar wijze van praten, werkelijk de hele avond doen schateren van het lachen. Maar ze had zich niet als Brigitte Kaandorp voorgesteld. Haar man heette Huisman. Zo had deze man zich voorgesteld. En daar herinnerde zijn vrouw ons ook enkele malen aan. Namelijk door te zeggen dat hij Huisman heette en van professie huisarts was. Goed, het was ons die avond niet duidelijk hoe de vork precies in de steel stak. In ieder geval noemde haar man haar niet per ongeluk Brigitte. En voor ons was er ook geen noodzaak om meer details over haar te weten te komen. Wij hadden erg veel schik in de wijze waarop deze vrouw ons 'haar dingetjes en datjes' naar voren bracht. Het leuke aan het contact met deze vrouw was echter niet zozeer alleen datgene wát zij ons allemaal vertelde, maar de wijze waaróp ze dat deed. Deze vrouw had duidelijk de lol aan haar broek hangen. 'Ze zijn als humorist geboren', zegt men vaak over hen.

Mensen die als cabaretier (of als cabaretière) optreden, hebben over het algemeen het vermogen om andere mensen bijna nooit te storen met datgene wat zij zeggen, ook al zou de inhoud van wat zij zeggen daar wel aanleiding toe kunnen gaan geven. Als datgene wat zij zeggen door iemand anders zou worden gezegd, zou dat heel vaak niet goed vallen. Datgene wat dit soort humoristische mensen zeggen, is in overdrachtelijke zin heel vaak niet óp het randje, maar juist daar overhéén. Toch stoort het de andere mensen niet! Dit soort mensen kúnnen het zeggen!

Ook onze gaste had er geen moeite mee om over het randje te gaan met haar uitspraken, want toen ze slaperig begon te worden, zei zij tegen haar man: 'zeg, zullen wij de vlooien maar eens gaan opzoeken?' Ze had blijkbaar een tijdje in Amsterdam gewoond, want ik wist dat dit daar een gebruikelijke uitdrukking was om aan te duiden dat men zo langzamerhand wel naar bed wilde gaan. Maar in dit geval kon zij er niet van uitgaan dat dit hier voor iedereen duidelijk zou zijn. Voor ons, als gastgezin, zou dit dan zonder nadere uitleg dan ook nogal een gênante situatie kunnen zijn. Haar man, die als huisarts gewend was om zeer discreet met mensen om te gaan, voelde meteen aan dat zijn vrouw nu met haar wijze van spreken, over het randje was gegaan. Want hij begreep dat men niet kon aannemen dat het in deze situatie meteen voor iedereen duidelijk zou kunnen zijn dat haar uitspraak slechts een metafoor was voor 'naar bed gaan'. Dus corrigeerde hij haar even op een niet mis te verstane wijze. Maar ja, toen was zij natuurlijk wel van haar à propos geraakt. Enfin, 'het is nu ook voor ons wel 'tijd om naar bed te gaan', zei ik toen om een goed einde te gaan maken aan deze netelige siutatie. Er kwam vervolgens dan ook direct een einde aan deze zeer genoeglijke avond met onze gasten. Maar was zij werkelijk de cabaretière die wij dachten dat zij was? Wij wisten het niet zeker, maar het moest haast wel!