Buitenlandse dansgasten

Jarenlang hebben wij in de zomer opvang geboden aan enkele dansers van een buitenlandse dansgroep. Deze dansers werden doorgaans door een universiteit in hun eigen land uitgezonden. De bedoeling daarvan was in veel gevallen om de danscultuur van hun land uit te dragen aan de bevolking van andere landen. En om de studenten in aanraking te doen komen met mensen uit andere culturen. In de stad Bolsward werden jaarlijks meestal vijf buitenlandse dansgroepen uitgenodigd om hier hun kunsten te vertonen. De dansgroepen gingen uiteraard vergezeld van een aantal ondersteunende mensen. Zoals muzikanten, zangers, begeleiders en chauffeurs. Het ging in de praktijk dus algauw om groepen van ongeveer dertig mensen. In de meeste gevallen waren de dansers en de danseressen in opleidng bij de universiteit welke hen uitzond. En dat waren dan lang niet altijd alleen studenten van een universitaire muziek- en dansopleiding, maar ook van allerlei andere studies. De begeleidende mensen waren over het algemeen mensen die geen studie volgden aan de betreffende universiteit. Maar zij waren meestal met de dansgroepen meegekomen vanwege hun specifieke vaardigheden.

Om iedere zomer een dansfestival mogelijk te maken, moest er nogal het één en ander door het bestuur worden geregeld. Dat zal duidelijk zijn! Voordat in de zomermaanden het dansfestival kon plaatsvinden, moest het bestuur van het dansfestival een jaar van tevoren reeds met de organisatie hiervan beginnen. En dit alles moest grotendeels alleen door vrijwilligers worden gedaan. Anders zouden de kosten van het organiseren van een dergelijk dansfestival de spuigaten gaan uitlopen. Ondanks het feit dat dit festival voor verreweg het grootste deel steunde op de inzet van vrijwilligers, moest er nog wel heel veel kapitaal worden opgetrommeld voor het bekostigen van allerhande verschillende zaken er omheen. Het geld werd bijelkaar gescharreld door bijvoorbeeld het organiseren van loterijen. Door het voor donatie aanschrijven van allerlei plaatselijke bedrijven. Door de entree die op de dagen van de optredens werd geheven. Door het voor financiële ondersteuning aanschrijven van de vier oude Bolswarder Studielenen. En door de dansgroepen tegen betaling op te laten treden in allerlei verschillende verzorgings- en verpleegtehuizen. En 'last but not least' door die dansgroepen op te laten treden op verschillende scholen in Bolsward. Er moest uiteraard heel veel geld binnenkomen om zoveel mensen gedurende ruim een week naar Bolsward te kunnen halen. Maar al die mensen moesten tijdens dat gebeuren natuurlijk ook huisvesting en maaltijden worden aangeboden. Dat is duidelijk!

Eén van de gezinnen waar de dansgroepen tijdens dat festival onderdak konden krijgen, was het onze. En dat was geen straf! Ieder jaar opnieuw beleefden wij het festival en met name ook het contact met de buitenlandse gasten, als een hoogtepunt in ons leven. En in veel van de andere gezinnen in Bolsward en omgeving waar men dit deed, was het feest al even groot. Maar een steeds groter deel van de inwoners van Bolsward kreeg er moeite mee om aan de opvang van de dansgroepen mee te gaan werken. Veel mensen waren zo druk bezig met hun werk en/of hun opleiding dat zij hier simpelweg de tijd niet voor hadden. En iets waar ook steeds meer mensen het druk mee hadden, was met hun zomervakantie. Die vakantie wilde bijna iedereen gaan inplannen in de eerste drie à vier weken van de grote schoolvakantie. En juist in die weken vond traditioneel het dansfestival plaats. Dat kon ook moeilijk anders, omdat de dansgroepen in die tijd ook werden ingezet voor het opvrolijken van het jaarlijkse oogstfeest in Bolsward. Het was jammer, maar ondermeer daardoor liep het organiseren van het dansfestival vast. Het eerste jaar waarin dit om die reden niet door zou kunnen gaan was in het jaar 2020. Het niet doorgaan van het dansfestival hing als een zwaard van Damocles boven het hoofd van de inwoners van Bolsward die er altijd zo intens van hadden genoten. De zomertijd van het jaar 2020 zou voor die mensen veel minder gezellig dreigen te worden. Over een alternatief werd wel nagedacht, maar het werd niet gevonden. Dat kwam ook doordat in het begin van dat jaar de nieuwe virusziekte 'Covid-19' opdoemde. Deze virusziekte bleek niet alleen veel zieke en dode mensen ten gevolge te hebben, maar ze bleek ook in korte tijd het culturele leven in vele landen romdom op de wereld lam te hebben kunnen leggen. Als het bestuur van het Internationale Dansfestival in Bolsward wel opnieuw weer de organisatie van het festival op zich zou hebben genomen, zou alle moeite waarschijnlijk voor niks blijken te zijn geweest. Het was een geluk bij een ongeluk dat er wat dat betreft nog niets was ondernomen!

Het wegvallen van het jaarlijkse dansfestival is eigenlijk ook wel jammer voor het tegengaan van het onterechte gevoel van nationale verhevenheid, wat mensen vaak over zich hebben. De culturele vermenging die ieder jaar tijdens het internationale dansfestival plaatsvond, deed bij de mensen in Bolsward en omgeving een ruimhartig gevoel voor het gedachtengoed van mensen uit andere culturen ontstaan. Het was ieder jaar weer warmhartig om mee te maken hoeveel waardering hierdoor ontstond voor andersoortige mensen. Het intieme contact wat men door het dansfestival met elkaar kreeg, was het allergrootst in de gezinnen waarin ieder jaar weer opnieuw mensen uit die andere culturen werden ondergebracht. Een voorbeeld van de vele hartverwarmende gebeurtenissen die er in zo'n periode in ons gezin plaatsvonden, is het volgende voorval: In de dagen dat er een groepje Russische gasten bij ons in huis logeerden, was ik jarig. Wij hadden dat niet aan de gasten verteld, maar zij hadden gemerkt dat er iets bijzonders aan de hand was, omdat wij een aantal andere mensen op bezoek kregen. En die mensen feliciteerden en omhelsden mij persoonlijk. En zij kwamen bovendien vaak met een kleine attentie aanzetten. Zodat onze dansgasten ons algauw vroegen wat er aan de hand was. Niet overal op de wereld heeft men de gewoonte om aandacht te schenken aan dit soort jubilea. Maar goed: ook zij voelden zich onder die omstandigheid verplicht om mij die dag met een aardigheidje te gaan verrassen. Dus vroegen zij mij of ik wel van Wodka hield. De karakteristieke Russische sterke drank dus! Nou, en dat was best een beetje gênant, want op die vraag moest ik een ontkennend antwoord geven. Ik begreep dat ik hen met dat antwoord met een probleem opscheepte. Want wat moesten zij mij dan anders wel geven? Een fles Wodka hadden zij kennelijk wel bij zich, maar voor het overige hadden zij natuurlijk niet iets voor mij in hun bagage beschikbaar. Ik begreep hun ongemak! En ik was zelf ook wel ontdaan door deze situatie.

Tenminste totdat ik op het lumineuze idee kwam om hen te vragen om voor mij en mijn vrouw één van hun mooie Russische liederen te gaan laten horen. En ja, dat verzoek konden zij wel waarderen. Na vervolgens een kwartiertje onderling te hebben overlegd, maakten zij aanstalten om dit voor ons te gaan realiseren. Het duurde nog best een tijdje, want al hun instrumenten bleken wel even perfect te moeten worden gestemd. Als dans- en muziekgroep, die door de trotse inwoners van hun land werden uitgezonden om de mensen in andere landen hun rijke dans- en muziekcultuur te tonen, voelden zij zich blijkbaar genoodzaakt om ook op een dérgelijk moment een perfect optreden te gaan verzorgen. Het liep tegen het einde van een mooie zomerse dag. Wij zaten, samen met onze gasten, in onze achtertuin. En, zoals meestal het geval is op dit soort avonden, zaten ook veel van onze buren in hun tuin. In een dergelijke situatie hoort men wel al die mensen onderling praten. Maar waar ze het over hebben, hoort men dan niet goed. Iedereen zit dan vaak in zijn bubbel in de achtertuin van zijn eigen huis. En er gebeurt dan niet veel bijzonders. Ook toen niet! Tenminste totdat er opeens, heel luid en heel duidelijk, één van de mooiste en vrolijkste Russische liederen weerklonk vanuit onze tuin. Dit gebeuren maakte mij toen dolgelukkig. Een beter cadeau had men mij niet kunnen geven.

Op zeker moment zou er ook weer eens een Turkse dansgroep naar ons festival in Bolsward komen. Wij zagen daar erg naar uit. Want wij hadden in die tijd contact met een Turkse familie in Bolsward. Dat kwam doordat mijn vrouw jarenlang op een jong meisje van dat gezin had gepast. En ja, dan krijg je iets mee van de voorvallen uit hun cultuur. Regelmatig werden wij bijvoorbeeld uitgenodigd om de warme (Turkse) maaltijd bij dat gezin te nuttigen. Dat was iedere keer bijzonder leuk. Alhoewel wij hen veel minder goed verstonden, dan zij ons. Ook gingen wij geregeld mee naar de Turkse feestavonden, in het verenigingsgebouw, in het centrum van onze stad. Er waren voor die Turkse kennissen altijd vele redenen om feest te gaan vieren. Maar niet altijd konden wij op dergelijke dagen aanvoelen waarom men blij moest zijn met datgene wat voor hen aanleiding was om te gaan feesten. Iets waarmee wij moeite hadden, was hun blijdschap als er weer eens een besnijdenis van één van de Turkse jongetjes had plaatsgevonden. Wij leefden dan zo'n dag erg mee met het zielige jongetje dat dit lot had moeten ondergaan. Maar om daar dan een feestje voor te gaan bouwen, ging ons wel wat ál te ver.

Toen op zeker moment de Turkse gasten voor het dansfestival in Bolsward waren aangekomen, werden er twee betrekkelijk jonge meisjes aan ons toegedeeld. Maar die meisjes bleken ons totaal niet te verstaan. En onze kennis van de Turkse taal was ook niet om over naar huis te schrijven. Dus vroegen wij aan ons Turkse oppaskind om ons die week te helpen bij de contacten met die jonge Turkse dansers. Dat was natuurlijk niet aan dovemansoren gericht. Zij deed dat maar al te graag. En om de situatie voor de jonge Turkse dansgasten nog wat gemakkelijker te maken, vroegen wij toen ook aan het jonge oppaskind van ons of ze bij ons wilde komen logeren. Ze kon dan die beide dansertjes uit Turkije ook 's nachts helpen om zich wat gemakkelijker bij ons thuis te gaan voelen. Enfijn, dat deed zij maar al te graag. En aldus waren wij in staat om via ons oppaskind gemakkelijk contact met die Turkse dansgasten te maken. Ook de beide zussen van ons Turkse oppaskind kwamen die week vaak bij ons op bezoek. Alles verliep aldus heel gemakkelijk en vlot.

Toen een ander oppaskind van ons (een jong meisje), van één van onze buren, op een middag met mij was meegegaan naar een matineevoorstelling van de dansgroepen in Bolsward, vond zij dat maar al te leuk. Maar zoals het vaak het geval is met jonge kinderen, had zij op zeker moment wel behoefte om wat in beweging te komen. Dus toen eenmaal de pauze was aangebroken, lieten wij haar ronddraven op het grote danspodium. En op háár manier deed zij daar toen de dansen van de dansgroepen na. Het publiek, wat reeds voor een deel weer was gaan zitten, vond dat leuk om te zien. En het jonge kind kreeg dan ook enthousiaste toejuichingen. Na de pauze kwam algauw de eerste dansgroep het podium op. Maar ons jonge oppaskind danste nog steeds door. Wij hadden enige moeite om haar van het podium af te krijgen. De voorzitter van het dansfestival loste dit toen op leuke wijze voor ons op.

Ieder jaar opnieuw kwam er op zeker moment weer een einde aan het verblijf van onze gasten. Meteen al in de vroege ochtend hoorde men dan de kenmerkende drukte die aan de voorbereidingen van het vertrek van de gasten verbonden was. Al de kostuums en al de andere kleren moesten dan ieder jaar opnieuw weer keurig in de vele koffers worden opgeborgen. En dat viel niet altijd mee, want meestal hadden zij op dat moment meer spullen in te pakken dan waarmee ze waren gekomen. Ze hadden in die dagen zelf allerhande snuisterijen in de plaatselijke winkels gekocht. En bovendien hadden zij vaak nogal het één en ander van deze en gene cadeau gekregen. Maar als alles dan eenmaal, na veel gekreun en gezucht onder de zippers van hun koffers was opgeborgen, volgde ieder keer weer opnieuw de vluchtige schoonmaak van hun logeerkamer. Wijzelf zorgden ondertussen voor de schoonmaak van onze woonkamer en onze keuken. En wij zorgden bovendien voor de nodige levensmiddelen welke zij op hun terugreis nodig zouden kunnen hebben. En daarna volgde dan de enigszins bedrukte tocht naar de verzamelplaats, waar de vele reisbussen normaliter klaar zouden staan om de dansgroepen weg te gaan brengen. De vele koffers, de vele kostuums en de vele muziekinstrumenten moesten allemaal hun plekje in de bus zien te vinden. Soms was de grote opbergruimte, die normaliter in de reisbussen aanwezig was, daarvoor te klein. En dan moest er hals over kop een extra aanhangwagen voor de bussen worden opgetrommeld bij het plaatselijke touringcarbedrijf.

Maar dan, 'als alles in kannen en kruiken was' en het vertrek van de dansgasten aanstaande was, barstten ieder jaar opnieuw de emoties los. De onderlinge band die in die korte tijd tussen de mensen van de dansgroepen en de mensen van de gastgezinnen was ontstaan, was iedere keer opnieuw weer van dien mate dat bijna iedereen het daar, bij de verzamelde bussen, 'te kwaad kreeg'. De positieve emoties die zich daar ieder jaar opnieuw weer voordeden, waren enorm fijn om mee te maken. Dat kwam mede omdat ook iedereen wel besefte dat de geweldige band die men in die dagen onderling had opgebouwd, plotseling en heel rigoureus zou worden verbroken.

Het zij zo, zo is het leven bij tijd en wijle! Maar het gaf je iedere keer wel een warm gevoel dat men in zo'n korte tijd met wild vreemde mensen zo'n intense band had kunnen opbouwen.

Door het jaarlijkse internationale dansfestival was er in Bolsward zo langzamerhand een algemeen gevoel van grote waardering ontstaan voor mensen uit andere culturen. Niet zo gek dat vele vredesinitiatieven in de loop van de jaren Bolsward als thuisbasis hadden. De impact van het ingrijpende contact met de dansers, was dan ook veel groter dan men van tevoren ooit zou kunnen hebben vermoed.